Za većinu stanovnika Podgorice one su nepoznate, a oni koji su u njima proveli djetinjstvo i slušali priče starih, pamte ih po beskrajnim ljepotama, teškim uslovima za život i ljudskoj sudbini koja je malo kome bila laka u tom kršu.
Nama planinarima one su bijeg od grada i utočište kada tražimo mir i tišinu na svega sat vremena vožnje od kuće, piše planinski vodič Radonja Srdanović na svom blogu Mounatin-guide.me.
Njegove priče sa crnogorskih vrhova su pravi melem za dušu avanturista.
Izabrali smo tekst koji nas podsjeća na ljepotu Kučkih planina, tačnije na mali dio ovog prelijepog masiva, koji je dostupan svima i u kome možete uživati skoro tokom cijele godine.
Planine kučke krajine, odnosno masiv “Žijovo”, nalaze se sjeveroistočno od glavnog grada Podgorice. Planina je pretežno krševita i siromašna vodom, što ljeti može biti problem koji je bio sastavan dio života ljudi sa ovog podneblja.
Krivudavi lokalni put skriva pogled na masiv koji čini preko 15 vrhova iznad dvije hiljade metara i dva prelijepa jezera za koja su vezane brojne priče i legende.
Pogled je nagrada za sve koji savladaju mučninu nakon vožnje. Najviši vrh masiva je Surdup (2.184mnm) koji je u ljetnjim mjesecima dostupan i planinarima početnicima, i do njega postoji markirana staza.
Ako ka planini krećete iz Podgorice, početak puta je u Maslinama, tačnije mjestu Doljani odakle počinje uspon ka Medunu.
Medun je granica primorske i kontinentalne klime, jedno od posljednjih Ilirskih utočišta i rodno mjesto Marka Miljanova Popovića. Ako imate vremena, preporučujem da svratite do zidina i obiđete muzej i Markov grob koji se nalazi ispred stare crkve.
Od Meduna nastavljamo dalje preko sela Dučići, a zatim se priključujemo na “glavni” put koji dalje vodi ka planini. Ubrzo dolazimo do raskrsnice – pravo se nastavlja za Orahovo i Korita, a lijevo skreće za Bukumirsko jezero.
Ne idemo ka koritima, već skrećemo lijevo, ka Kržanji. Vozimo se uskim putem, prolazimo Kržanju i početak staze za uspon na vrh Žijevo. Još malo uspona i dočekuje nas Donje Stravče, pravina a onda ponovo serpentine, sve do katuna Kastrat odakle se pruža prelijep pogled na vrhove masiva!
U katunu ćete naći domaćine u ljetnjim mjesecima, obično od juna do septembra, dok su zimi pusti i pružaju utočište u slučaju da vas na putu za neki od vrhova uhvati nevrijeme.
Vozimo dalje, do padina Treskavca, prelijepog vrha koji se nalazi sjeverno od Šila i preko kog postoji markirana staza do Bukumirskog jezera.
Put do Bukumira je najčešće neprohodan do ljeta, zbog velikih sniježnih nanosa i vode koja pravi odrone na ovom dijelu.
Prolazimo katun Bljušturu i vrlo brzo stižemo do skretanja desno za Bukumirsko jezero. Na skretanju postoji tabla, a dalje do jezera vodi makadamski put koji je prohodan i za mala auta.
Na par minuta od jezera, na putu prema dolini kojom se ide za vrhove, postoji izvor pitke vode i još jedno malo, periodično jezero, koje presuši tokom ljeta. Pored izvora, a iznad malog jezera, postoji staza koja vodi ispod samog vrha, južnom stranom i kojom možete doći do Širokara Lakovića i Rkavačkog jezera.
U slučaju da niste skrenuli desno za Bukumire, nastavljate pravo preko prevoja Đebeze, do mjesta Mokra i nove raskrsnice – lijevo asfaltnim putem za Verušu – desno za Rikavačko jezero, sjevernom stranom vrha Torač.
Bukumirsko jezero
Makadamski put koji vodi za Širokar i Rikavačko jezero je dug oko tri kilometra, prohodan je i za mala auta i za manje od pola sata stiže se na Rikavačko jezero.
Ime nosi po katunu Rikavac, a nalazi se na nadmorskog visini od 1313 m, u podnožju vrha Vila koji se nalazi na granici Crne Gore i Albanije.
Najčešći cilj planinara je pomenuti vrh Vila, do kog ima skoro tri sata pješačenja. Vila, zajedno sa Štrungezom, čini graničnu liniju sa Albanijom, a u samom podnožju vrha se nalaze ostaci katuna Studenica sa izvorom.
Kamp na Rikavačkom jezeru
Sada kada ste osvojili Vilu i odmorili pored jezera, lošim makadamskim putem idemo ka koritima. Do korita imamo oko sat vremena, odnosno 15.5 km vožnje.
Ukoliko idete autom, ili biciklom, obavezno nosite i rezervne gume, jer u slučaju bilo kakvog kvara, na ovom dijelu puta nema signala.
Kučka korita su nekada bila katun, danas su vikend naselje. Nalaze se na 1.365 metara nadmorske visine, a od Podgorice su udaljena 30 kilometara. Takoreći su nam na dohvat ruke.
Ovom reportažom sam uspio da opišem samo mali dio ove čarobne planine, a na vama je da uz malo želje i slobodnog vremena krenete u avanturu, zaključuje Radonja Srdanović.
Priča i fotografije: Mountain-guide.me
Autor bloga Mounatin-guide.me, Radonja Srdanović, bavi se organizacijom i vođenjem planinarskih i šetačkih tura. Osvojio je dosta vrhova u Crnoj Gori, a aktivno se bavi biciklizimom i rekreativno sportskim penjanjem. Planinski je vodič od koga možete naučiti dosta o samoniklom i ljekovitom bilju, gljivama i prirodi uopšte.
Pročitajte još jednu lijepu priču Radonje Srdanovića: Kao kod babe i đeda: Jutra u katunu Goleš, pod kariranim ćebetom
Join the discussion